Wiele osób, wypowiadając słowo „Ameryka”, natychmiast przypomina sobie hamburgery, dziewczęta w strojach kąpielowych w kolorze flagi, które są obrazowym napojem Coca-Cola z designerskich szklanych butelek i, oczywiście, filmów z Tarantino. Quentin stał się trudnym jednym z ulubionych reżyserów Amerykanów, stworzył swój własny kultowy styl. Większość z was widziała lub przynajmniej słyszała o nich. Ta najlepsza praca reżyserska pomoże ci uzupełnić listę odtwarzania najlepszych filmów.
Podsumowanie oceny:
Historia Quentin Tarantino
Matka Quentina, kiedy nosiła pod sobą dziecko, była wściekle zachwycona Williamem Faulknerem, w jednej z powieści była bohaterka o imieniu Quentin. Uznała, że nie ma znaczenia, czy urodził się syn, czy córka - tak go nazywa. Okazało się więc: chłopiec, który otrzymał to dziwne imię, otrzymał 37 nagród i został nominowany do kolejnego 47. Jego życie nie było łatwe i jak sam później zauważył: „Odrzuciłem za dużo rzeczy w życiu na to zrobić film. Nie mam żony, nie mam dzieci. Ofiary te złożyłem z jasno określonym celem. I cieszę się. ”
Tarantino nadal pisze wszystkie skrypty ręcznie, używając tylko czarnych i czerwonych pisaków, aby podkreślić scenorysy i dialogi, więc zanim zacznie pisać scenariusz, martwi się, że jest wystarczająco dużo instrumentów piśmiennych, aby nie kupić ich później. Nadal używa portfela „Bad Motherfucker”, który jego bohater miał w filmie „Pulp Fiction”, wierząc, że jest jego osobistym talizmanem. Quentin kocha także swoją matkę, efekty filmowe, westernowe spaghetti, nieoczekiwane zakończenia, karykaturalne okrucieństwo, komiks, kowbojski urok i rasizm.
Ktoś może rzucić kamieniem w Quentina, mówiąc, że jego filmy są absurdalne, a stężenie przekleństw na centymetr kwadratowy przekracza maksymalne dopuszczalne granice dla zwykłego słuchacza. Pan Tarantino buduje potyczki między bohaterami, aby każda zawarta w nich fraza mogła postawić wroga na łopatkach, a dialogi między bohaterami przekazują szczegóły relacji bez zbędnych metafor i nasycone atmosferą przypominającą piątek wieczorem w małym barze, w którym zebrała się grupa mężczyzn po prostu bez oficjalności i odważną frazą przedyskutuj, co wydarzyło się za tydzień. Ta osoba dokładnie wie, jak robić filmy o twardych facetach, którzy potrafią skopać tyłek, oprócz ozdabiania go fajną muzyką. Ennio Morricone, White Stripes i Iggy Pop, Roy Orbison (z którym nawet David Gilmore z The Pink Floyd nie gardził nagraniem ani jednego swojego czasu!) - To nie wszystkie mastodonty ścieżek do lamp, które można usłyszeć w filmach słynnego reżysera.
Najlepsze filmy
Są trzy rzeczy, dzięki którym pismo „Tarantino” rozpoznaje się w filmach: kadry z bagażnika (coś w rodzaju podpisu firmy), rola własna w roli kamei (w szczególności Quentin lubi grać w swoich filmach nerwowo nerwicę, która wynosi 7 na 10 przypadków zabiją przed wydaniem), a także uwielbiają piękne nogi. Tarantino wciąż jest tym graczem stóp, a jak widać w jego pracy, uwielbia usuwać delikatne kobiece stopy i skupiać się na nich. Nie szukaj słów, aby wypowiadać się na temat tego człowieka: jednak jego filmy mówią więcej o reżyserze.
7. Jackie Brown
Film oparty na powieści Elmore Leonarda „Rum Punch”, był kilkakrotnie nominowany, a także otrzymał „Srebrny Niedźwiedź” dla najlepszego aktora.
Podczas oglądania z pewnością pomyślisz, dlaczego Tarantino wybrał tę powieść do adaptacji filmowej. Odpowiedź należy znaleźć w szczegółach samej powieści: główna bohaterka, Jackie, pracuje jako stewardessa i pomaga przemytnikom w transporcie gotówki na sprzedaż broni, alkoholu, tytoniu i materiałów wybuchowych, a następnie kradnie część pieniędzy, kuszona rozmowami z agentami, którzy próbują zmusić ją do ekstradycji przemytników. To tylko ta sama wybuchowa kombinacja k-k-k-combo w stylu Tarantino! Chociaż wydaje się, że reżyser próbował mówić poważnie, subtelnie zauważasz psychologię wszystkich dialogów między ludźmi związanymi z biznesem, z którego nie jest tak łatwo się wydostać, a także litr krwi, morderstwa, oszustwa i kradzieży.
Mimo całej akcji trochę się marnujesz, ponieważ z czasem przestajesz wierzyć w bohaterów, a sceptycyzm budzi się gdzieś w środku. Samuel L. Jackson niestety wciąż nie jest w stanie rozciągnąć całego filmu na własne oczy i sarkazm. Bez względu na to, jak starasz się analizować poprzednie zwroty akcji, nadal zagubisz się w tym, co dzieje się w Jackie Brown. Film jest naprawdę poważny, ale nie dla każdego widza.
6. Bękarty wojny
Ten film ma osiem nominacji do Oscara, a tylko jedna jest nominowana do nagrody dla najlepszego aktora drugoplanowego. Nawiasem mówiąc, nazwa tego filmu po angielsku jest niepoprawnie napisana. Tarantino zauważył, że nazwa powinna być zapisana dokładnie jako „Bękarty zbrodnicze”, chociaż poprawne jest napisanie „Brzydcy dranie”. Dziennikarze długo przesłuchiwali Tarantino i prawie obserwowali jego drzwi z tym pytaniem na ustach, dopóki się nie złamał i wyskoczył na jednej z konferencji prasowych, „drani” brzmią jak „drani”, dlatego nazwał swój film uzupełnianiem historia kina z taśmą, do której w całości obowiązuje przysłowie „mówię i piszę”. Ale nie powinieneś być uprzedzony do filmu: opowiada o niebanalnej historii oporu amerykańskich Żydów podczas działań niemieckich SS i trochę o ówczesnej produkcji filmowej filmów propagandowych.
Skrypt Tarantino bezlitośnie wycinany i modyfikowany, ponieważ naprawdę chciał napisać wojskową taśmę, aby uznać bohaterstwo wojskowe za wartość nominalną. Nie trzeba dodawać, że jest to kolejna charakterystyczna cecha reżysera: rozpocząć film, napisać scenariusze do miniserialu, skrócić go, a następnie zaplanować następny film jako kontynuację poprzedniego wszechświata i przerobić go w trakcie pracy.
Chociaż film opowiada nam o przemyśle filmowym tamtych czasów, urządzenie SS działa również w gatunku alternatywnej historii (w tym filmie jest śmieszny Hitler, który ostatecznie został zabity), a zdjęcie na ekranie wraz ze ścieżką dźwiękową lampy cieszy nasze już złamane serce, historia jest postrzegana bardzo makowo. Ucieczka małej dziewczynki przed śmiercią, która następnie postanawia zostać krwawym mścicielem i pomścić cały reżim, który zmusił ludzi do zabijania innych, w tym jej rodziców - myślę, że większość widzów już odwraca się od głównego nurtu i słodkiego posmaku takich fabuł. Jednak nawet coś takiego, jeśli jest doprawione markowymi rodzynkami w postaci fetyszu stóp i intensywnych dialogów między „przyjaciółmi” i „nieznajomymi” na temat różnych rzeczy przy stole, wygląda na godne. Jednak pomimo faktu, że hitlerowcy zostali ukarani, a praca kamerzysty i dekoratorów była nienaganna, nie chcę recenzować filmu po raz drugi.
5. Kill Bill
Trudno uwierzyć, że ten oryginalny film jeszcze nikt nie widział. Yakuza, ciężkie katany z Hattori Hanzo, zemsta za śmierć rodziców, zabójcze dzieci, hakowanie życia za przetrwanie w trumnie, łzawienie oczu, rehabilitacja po śpiączce i postać „Panny Młodej”, która została specjalnie wymyślona dla Umy Thurman - to taka nuklearna postmodernistyczna eksplozja,co z pewnością podważy mózgi takie jak Czarnobyl. Uma Thurman, jak biały anioł, wymachuje zwiniętą sprawiedliwością, nie ograniczając mroku do życia, co nagle pozbawiło ją jakiejkolwiek nadziei na szczęście. Tarantino wymyślił ten film, doprawiając go detalami, niczym troskliwa gospodyni barszczu z kwaśną śmietaną.
Film, podobnie jak większość dzieł reżysera, przeznaczony jest dla szerokiej publiczności, ale niektóre japońskie wartości są pokazane na wylot. Dlatego szach w odpowiedzi na stosunki japońsko-amerykańskie nadal miał miejsce, a ten film wymarł oryginalnością i odcisnął silny ślad w kulturze. Jest to świetny film do oglądania na towarzyskim przyjęciu lub rozweselania, ale nazywanie go najlepszym w historii kina lub dzieł Tarantino po prostu nie odwraca języka. Chociaż naprawdę chcę to raz jeszcze poprawić.
4. Django Unchained
Co dodać: Tarantino jest piękny nawet wtedy, gdy kręci filmy odchodząc od swojego tradycyjnego stylu i zapisuje coś nowego na tablicy obok swoich technik szablonów. Tak właśnie stało się z filmem Django Unchained, w którym Quentin w końcu postanowił zaspokoić swoje wieloletnie pragnienie i samemu zdjąć spaghetti western. To prawda, że nie byłby to Tarantino, gdyby obraz nie miał rasizmu, fenomenalnie gwałtownych walk i morza krwi, biczującego jak wąż.
To bardzo zaskakujące, że z czasem Tarantino zaczęło zwracać szczególną uwagę na stroje, więc Django pojawia się przed nami w efektownym zielonym płaszczu i niebieskim kaftanie (inspirowanym obrazem „Chłopiec w błękicie” Thomasa Gainsborougha). W tym filmie jest Leonardo DiCaprio, który w tym czasie wciąż próbował zdobyć Oscara swoją grą, więc moment, w którym DiCaprio tłucze szklankę na stole, nie był absolutnie planowany, a cała załoga zamarła z szoku, a Leo grał cały scena bez skrzywienia się z bólu. Brünnhilde i jej niedostatki wpływają na prawdziwe doświadczenia Dr. Schultza i dialogi pełne refleksji nad naturą wolności i niesprawiedliwości świata. Reżyser postanowił też oddać się nawet małym memom, dlatego jego film kończy się epicką eksplozją, z którą Django kroczy pewnie i swobodnie.
Dzięki temu, że Quentin już nas nauczył, że źli dostają to, na co zasługują (jednak podobnie jak ci dobrzy), jesteś nasycony pewnością tego, co dzieje się na ekranie i nie możesz tylko przyjąć czegoś z uroku lub męstwa Dr. Schultza Django, chcę uczyć się w takich filmach, a Tarantino - pochwalić.
3. Obrzydliwa liczba osiem
Ogromną zaletą tego filmu, a zwłaszcza Tarantino, jest to, że w tym przypadku wyraźnie wiedział, co wybrać dla swojej konkretnej fabuły. Ten film zaczyna się po prostu wspaniałym kręceniem zgodnie ze wszystkimi zasadami kompozycji i koloru w zimowych lasach Wyoming, gdzie zabrany jest więzień na egzekucję. Złapani w środku zamieci podróżnicy muszą zatrzymać się w domu pani Minnie, gdzie kompania z Konfederacji, Jankesów, szeryfa, Meksykańczyka, bandyty i kowboja zaczynają prowadzić dialogi i każdy ma inne cele. Jednak każdy powinien jasno zrozumieć, kto mówi prawdę, a kto kłamie, i to jest napięcie, gdy twoje domysły zawodzą w ciągu kilku minut, przykuwają cię do ekranu, jak zahipnotyzowane. Czym jest wyjątkowa gra Daisy Runaway, która co sekundę jest zalana krwią i werbalnym błotem, ale nadal pozwala swoim kobiecym oczom odejść i wyglądać seksownie.
Trzeba tylko ostrzec, że krew bohaterów w tym filmie jest zbyt duża, a czasami to okrucieństwo wpływa na jakiś sznur w duszy. I pamiętaj, że tylko Tarantino zawsze wyobraża sobie krew z konfiturą wiśniową lub barszczem - wtedy końcowe sceny z fontannami krwi zamieniają się w kulinarne przygody.W tym filmie miło jest oglądać nie tylko zdjęcie, na którym „dojrzewa” praca kamery i konstrukcja ramy, ale także zgodnie z logiką każdej z postaci, które były grane z miłością i zręcznością. Pragnienie Quentina, aby stworzyć produkt z osobnym sercem, aby pokazać go w całej okazałości, zrehabilitować format filmu szerokoekranowego, na który dziś znów zaczęto zwracać uwagę. Dlatego nie można nie dać trzeciego miejsca temu filmowi, który podzielił wielu krytyków na dwa obozy: niektórzy krzyczeli, że Tarantino odszedł od swoich standardów, a inni - wręcz przeciwnie, Quentin pokazał, że w Tarantino nadal były ukryte talenty.
2. Pulp Fiction
Nieliniowy spisek, duża ilość narkotyków, piękne stopy Umy Thurman, skręt w kawiarni do rock and roll, resuscytacja za pomocą strzykawki (tak przy okazji, strzykawka została rzeczywiście pobrana ze skrzyni Umy, a dopiero potem, podczas edycji, ta scena została „wdrożona” do tyłu) ), psychopatia, Tarantino w roli drugorzędnej, ale zauważalnej, oszołomiona przez Travoltę i wiele odniesień w filmach o kowbojach. A wszystko to pod nazwą, co oznacza literaturę, która pod względem jakości wykonania przypomina papier toaletowy.
Jestem pewien, że większość z was rozumie Tarantino jako śmiałka, który umie organizować walki, prowadzić długie dialogi i dramatycznie zmieniać fabułę. W Pulp Fiction opowiada o codziennym życiu amerykańskich bandytów, ze wszystkimi ich zaletami i wadami, i stawia wszystko w taki sposób, abyś zaczął jasno rozumieć: etykiety, które rozłączamy, nie zawsze są naszą obiektywną oceną osobowości. Wśród setek epickich fraz, którymi ten film jest pełny, warto wziąć pod uwagę tę lekkość i naturalność emocji bohaterów, których z początku postrzegamy wyłącznie jako negatywne.
Warto już oglądać Pulp Fiction, ponieważ w rzeczywistości Uma Thurman, która była wysoka jak Wieża Eiffla i nosi rozmiar czterdziestu pierwszych butów, była bardzo nieśmiała w kadrze, w której tańczyła boso. Tarantino bardzo długo przekonywał ją do tej ramy, przekonując ją, że będzie bardzo uwodzicielska i przyjemna estetycznie. Wszyscy skorzystali na tym: Uma przezwyciężyła swój kompleks strachu przed nogami, Tarantino klaskała z przyjemnością na zdjęciu. Ponadto Mickey Rourke, Kurt Cobain i jego żona mieli wystąpić w filmie, ale odmówili, tłumacząc to zatrudnieniem w swoich projektach.
1. Mad Dogs
Rzadko zdarza się, aby pierwsza poważna praca otrzymała jedną z najwyższych ocen od krytyków. Jest to ogromna zaleta i ogromny test, ponieważ całe życie mija w pogoni za sukcesem.
Tarantino sobie z tym poradził - naprawdę próbuje, poprawiając swój styl strzelania i umiejętności pisania scenariuszy. Niezwykle dobrze skoordynowana obsada, narracja i walka z morzem krwi i atmosferą prześladowań. Tarantino prowadził wszystkich za nos, opowiadając historie, że „psy rezerwuarowe” to żargon, lub że miał na myśli francuskie „do widzenia”, jak dotąd nie wiadomo, na czym my, ciekawi widzowie, powinniśmy się zatrzymać. Quentin zainwestował dużo energii w film, nie można nie zauważyć, jak buduje komunikację między bohaterami, którzy noszą „kolorowe” pseudonimy, i że pozwala uratować jednego z bohaterów, chociaż nie traci realizmu całej sytuacji, ponieważ reszta bohaterów umierają.
Początek pracy nad filmem rozpoczął się od czystego szczęścia i trudno zrozumieć, jak można zgodzić się strzelać niemal entuzjastycznie, używając własnych kostiumów, ale aby grać bandytów, którzy kochają swoją pracę i wykonują ją nienagannie. Kiedy zaczynasz zdawać sobie sprawę, wszystko, co dzieje się na ekranie, nabiera nowego kształtu, a nawet scena z kpiną z policjanta kiedyś wychowywała całe grupy widzów w salach kinowych i nie wygląda tak okrutnie. Tarantino próbuje wyobrazić sobie przemoc, która jest głównym sposobem osiągnięcia celu dla tych „kolorowych” panów, jak zwykle w pracy.Ponadto wyraźnie podkreśla, że ten gang próbuje raczej „przetrwać” niż „upokorzyć” kogoś w celu czysto emocjonalnej satysfakcji.
W tym filmie jest dużo niedopowiedzenia, które pozwala wszystkim zrozumieć tych prostych facetów, którzy kradną milion z banku na zupełnie inne sposoby. Zbierają się na kawę, krzyczą na siebie słowem, ale to ich spójność panuje w ich zespole wraz z zamiłowaniem do wyszukanych szczegółów i historii, która otwiera nasze oczy na to, co nie ma znaczenia: jaki cel stawiasz sobie i sobie idealnie nadają się do osiągnięcia tego celu. Możesz jednak wybrać osoby, z którymi osiągniesz ten cel i zdobędziesz bezcenne doświadczenie.
I pozwól Tarantino nadal strzelać, ciągle ulepszając, i daje nam więcej niż jeden zastrzyk krwi, nieoczekiwanych zwrotów i walk.
Który film uważasz za najlepszy dla Quentin Tarantino?
